V

                Co się z nią działo?

                Jak mogła pozwolić mu na tak wiele?

                Na samą myśl o niedoszłym pocałunku jej ciało zalewała fala gorąca.

                Jego gorący oddech na jej twarzy, zniewalający, męski zapach, przyjemne dreszcze, które przebiegały wzdłuż kręgosłupa za każdym zetknięciem się ich nosów.

                 A usta? Gdy za każdym jego słowem wyszeptanym w jej twarz jego wargi delikatnie muskały jej… .

                Muskały – nie całowały.

                Za każdym draśnięciem jego idealnie wykrojonych ust na jej malinowych wargach serce zamieniało się w spanikowane ptaszka tłukącego się po klatce piersiowej w panice, przed byciem w zamknięciu.

                Nieświadomie dotknęła opuszkami palców swoich ust zamykając rozkosznie oczy.

- Co on ze mną robi… - załamała się w myślach przekręcając pod kołdrą na brzuch.

                Czy kiedykolwiek czuła to co teraz czuje?

                Usilnie próbowała porównać uczucia, które niezaprzeczalnie żywiła do Pottera z tymi, które kiedyś żywiła do Masona.

                Tyler Mason – pierwszy chłopak, z którym była związana.

                W którym była zakochana.

                I który ją zranił tak jak nikt inny w życiu jej nie zranił – a warto pamiętać o okropnej, zazdrosnej siostrze mugolce, która na każdym kroku równała ją z ziemią przy każdej, możliwej, napataczającej się okazji.

                Spojrzała na zegarek i westchnęła zrezygnowana.

- Znowu się nie wyśpię – jęknęla w duchu.

***

                Praktycznie nic z jego przystojnej twarzy nie zostało – w każdym razie nic, co mogłoby świadczyć o człowieczeństwie.

                Choć właściwie… czy kiedykolwiek był człowiekiem?

                Kiedyś tak bardzo podobny do ojca mugola – którego nienawidził całym sercem – zmienił się.

                Na gorsze.

                Jego straszne czyny i dzieciństwo pełne napiętnowania z powodu jego oczywistej odrębności od świata, który go otaczał zmieniły go w bezwzględnego, nie zdolnego do wyższych uczuć potwora.

                Czy kiedykolwiek był dobry?

                Chyba nie – w końcu dzieci z sierocińca nigdy go nie lubiły.

                Ani on ich!

                Do tej pory widział przed oczami błagalne spojrzenie swojego ojca słabeusza zanim go zabił. Swojego wuja – Morfina – po tym jak wszczepił mu fałszywe wspomnienie. Jego matka? Nigdy jej nie poznał, bo była zbyt słaba żeby żyć bez mugola.

                Zbyt słaba by żyć sama z nim – ze swoim jedynym dzieckiem.

                Pokręcił powątpiewająco głową – ród Gauntów, potomkowie Salazara Slytherina – zbyt słabi, żeby sprostać dziedzictwu, zbyt słabi, żeby żyć w blasku chwały. Przed oczami stanęła mu ruina domu jego dziadka z wężem wbitym w drzwi - on był wart dużo więcej.

                Zawsze wiedział, że jest inny.

                Zawsze wiedział, że jest lepszy.

                Pragnął niczym nieograniczonej władzy, takiej, którą mógłby dzierżyć bez strachu o jej stratę.

                Dążył do tego, ale żeby w pełni osiągnąć to czego od życia oczekiwał musiał być nieśmiertelny - w przypadku starcia z Dumbledorem musiał być przygotowany na to, że mag go nie pokona w żaden znany sobie sposób.

                Wszystkie te zbrodnie miały swój cel – musiał być niepokonany, musiał przetrwać.

                To co robi jest jego tajemnicą.

                Nikt, nigdy się o tym nie dowie.

- Nigdy mnie nie pokonasz głupcze –mruknął do siebie – Nagini, za mną kochana – zasyczał do węża zmierzając razem z nim do zabudowań południowej Albanii.

                Spełni wolę swojego przodka.

                Oczyści świat z mugoli.

***

Nadszedł kolejny słoneczny wrześniowy dzień. Promienie porannego słońca leniwie wylewały się na szkolne błonia i do dormitoriów uczniów, których pokoje wspólne były od wschodniej strony zamku budząc ich sącząc jaskrawe łuny porannego słońca przez szpary w grubych zasłonach.

Uczniowie i nauczyciele powoli schodzili się do Wielkiej Sali na śniadanie. Huncwoci w wyśmienitych nastrojach zeszli na śniadanie – Syriusz oczekiwał wyniku swojego i Jamesa kawału, Remus cieszył się, że zje śniadanie ze swoją dziewczyną, James nie mógł doczekać się spotkania z Lily po ich wczorajszym wspólnym wieczorze w sali na siódmym piętrze, a Peter? Zwyczajnie był głodny.

- Dlaczego Ślizgoni nie przyszli na śniadanie? – zapytała Sandra, która witając się z Remusem usiadła razem z Huncwotami, patrząc na pusty stół zielono-srebrnej części Wielkiej Sali – co im zrobiliście? – spojrzała podejrzliwie na Jamesa i Syriusza.

- My? Nic! – zawołał z miną niewiniątka Syriusz – dobrze wiesz, że co złego to nie my – podniósł ręce w geście obronnym.

- Dokładnie! – zawtórował mu James.

- Profesora Slughorna też nie ma – zauważył Peter – ciekawe co się stało – głośno myślał, udając, że wie nic o tym kto mógł być powodem nieobecności Slytherinu na śniadaniu.

                Śniadanie trwało – a właściwie dobiegało końca.

- Sandra, gdzie jest Lily? – zapytał blondynkę James jak wychodzili z Wielkiej Sali – coś się stało, że nie było jej na śniadaniu? – zatroskany patrzył na Sandrę, która wahała się czy powiedzieć Rogaczowi o powodzie nieobecności przyjaciółki na śniadaniu.

- Lily dzisiaj nie będzie na zajęciach – powiedziała patrząc mu w oczy.

- Coś się stało? – zapytał wyraźnie zdenerwowany Potter.

- Źle się czuje i leży w łóżku w dormitorium – powiedziała patrząc mu spokojnie w oczy – profesor McGonagall wie, że jej nie będzie – wyjaśniła szybko.

                W końcu nie ważne jak bardzo James zakochany jest w Lily, ale nie musi wiedzieć, że dziewczyna właśnie cierpi z powodu swoich comiesięcznych dolegliwości, które prawie zawsze zaczynały się niemiłosiernym bólem brzucha dziewczyny.

                Spojrzał dociekliwie na blondynkę rozumiejąc, że ta nic mu więcej nie powie o stanie swojej przyjaciółki, postanowił więc udać się do profesor McGonagall w poszukiwaniu odpowiedzi na nurtujące go pytanie.

***

- …a więc jak zrobić żeby to zwierze – tu pokazał na potężnego węża – było cząstką mnie? – zapytał patrząc spokojnie na Nostariusa.

                Dom autora „Czarniejszej strony Czarnej Magii” znajdował się na odludziu, południa Albanii – starzec specjalnie zaszył się tutaj razem ze swoją pięcioletnią wnuczką przeczuwając, że samozwańczy Czarny Pan będzie go szukał w oczekiwaniu informacji sposobu stworzenia horkruksu ze zwierzęcia.

- To straszny czyn – powiedział z lękiem starzec – nie wiem jak się tworzy horkruksy – zapewnił go z przerażeniem w głosie.

- Doskonale, że wiesz o czym mówię – powiedział z uśmiechem szaleńca Voldemort – może to przekona Cię do mówienia – powiedział wskazując różdżką na pięcioletnią wnuczkę czarodzieja – Cruccio… - syknął, a z jego różdżki wypłynął czerwony strumień zakazanego zaklęcia godząc w maleńkie ciałko dziewczynki, która pod wpływem przeszywającego bólu krzyczała i płakała, patrząc błagalnie na niego swoimi wielkimi, dziecinnymi oczkami.

                Po chwili zaklęcie ustąpiło, a zapłakana dziewczynka z krzykiem schowała się za swoim przerażonym dziadkiem.

- Zostaw ją! Błagam! – zawołał zrozpaczony mężczyzna – aby umieścić fragment swojej duszy w ciele zwierzęcia musisz użyć dwóch istnień ludzkich – powiedział tuląc do siebie zapłakaną dziewczynkę – dorosłych istnień ludzkich, odebranych jednocześnie – dodał widząc płonące spojrzenie w oczach Czarnego Pana –tylko wtedy będziesz w stanie rozszczepić swoją duszę.

- Dlaczego dwóch dorosłych? – zapytał Voldemort patrząc spod przymrużonych powiek na zapłakanego staruszka, tulącego do piersi swoją obolałą i przerażoną wnuczkę.

- Jedno istnienie przerwie barierę zwierzęcia i otworzy jego duszę na ludzką, drugie pozwoli fragmentowi Twojej duszy przejść w ciało zwierzęcia, musisz pamiętać jednak o tym, że zamykając swoją duszę w zwierzęciu, łączysz swoje życie z jego życiem przy okazji upodabniając się do wyglądu zwierzęcia, które jest Twoim horkruksem.

- Wiedziałem, ze moje argumenty Cię przekonają Nostariusie – zakpił młody Ridlle – za dużo wiesz – mruknął – Avada Kedavra! – błysnęło zielone światło i ciało staruszka upadło bezwładnie na drewnianą podłogę małego domku na przedmieściach.

                Dziewczynka pisnęła przerażona, i zapłakana próbowała ocucić martwego już dziadka – swojego jedynego krewnego. W końcu spojrzała błagalnie na Voldemorta niemym gestem prosząc o pomoc – w szoku nie potrafiła wymówić ani jednego słowa.

- Nie chcesz iść do sierocińca kochana – westchnął Czarny Pan – Avada Kedavra! – ciałko małej wnuczki Nostariusa bezwładnie upadło obok niego.

***

- Panie Potter nie powiem panu co się dzieje z panną Evans! – zawołała rozeźlona profesor McGonagall – to nie jest Twoja sprawa!

- Ależ pani profesor – zawołał oburzony Potter – nie uważa pani, że skoro Lily źle się czuje potrzebna jej będzie opieka?!

- Uważam, że przesadzasz – odpowiedziała mu jednocześnie myśląc ze współczuciem o młodej Gryfonce, która blada leżała w swoim dormitorium w Wieży Gryffindoru – Ty mi lepiej powiedz coś zrobił z Blackiem, że wszyscy Ślizgoni mają różowe włosy na całym ciele? – zmieniła temat machając mu groźnie pięścią przed nosem.

- My nie mamy z tym nic wspólnego! – zapewnił ją gorliwie James kładąc sobie prawą dłoń na sercu – nie tylko Gryfoni nie lubią Ślizgonów – trafnie zauważył z huncwockim błyskiem w oku – mogę iść zanieść Lily śniadanie? – zapytał szybko chcąc zmienić temat – nie było jej i na pewno będzie głodna – wyjaśnił.

- Możesz – odpowiedziała profesorka patrząc na niego surowym spojrzeniem – a jak wejdziesz do dormitorium? – zainteresowała się.

- Jestem Huncwotem pani profesor – mrugnął do niej porozumiewawczo i prawie w podskokach poleciał do Wieży Gryffindoru.

***

- Gdzie jest James? – zainteresowała się Sandra jak stali pod salą od eliksirów.

- Poszedł do Lily – wyjaśnił jej Remus jednocześnie obejmując ramieniem – pewnie się spóźni – pocałował ją w skroń.

- A Syriusz? – objęła go w pasie i dała buziaka w usta.

- Nie mam pojęcia – powiedział patrząc jej prosto w oczy – kocham Cię wiesz? – zapytał delikatnie się rumieniąc.

- Ja Ciebie też – odpowiedziała zarumieniona dziewczyna i objęła go za szyję – bez względu na wszystko – powiedziała dając mu buziaka w usta.

- Wszystko – pomyślał gorzko i pocałował ją delikatnie.

***

                Leżała skulona w kłębek z zamkniętymi oczami chłonąc świeże powietrze napływające zza okna. Obrzydliwy eliksir pani Pomfrey nareszcie zaczynał na nią działać.

                Nareszcie wracała jej jasność umysłu.

                Wyglądała koszmarnie – rude włosy w nieładzie, pobladła twarz upiornie kontrastująca z intensywną zielenią przymkniętych oczu dziewczyny.

                Zamknęła oczy i westchnęła głęboko.

                Nagle usłyszała ruch w dormitorium i przez uchylone powieki zobaczyła wysoką postać zeskakującą z parapetu otwartego okna.

- Lily… - powiedział szeptem siadając na podłodze przy jej łóżku – co się dzieje Skarbie? – zapytał z troską w głosie przykładając jej wierzch dłoni do bladego policzka.

- Nic James, to przejdzie – powiedziała nieświadomie wtulając twarz w jego dłoń.

- Jak to nic, jak wyglądasz okropnie? – zapytał gładząc ją po policzku.

- Ty to wiesz jak uwieść kobietę – zakpiła cicho – mam okres, a zawsze jak mam okres niemiłosiernie boli mnie brzuch – powiedziała nieco skrępowana.

- Brałaś coś przeciwbólowego? Mam iść do Pomfrey? – zapytał odgarniając jej włosy z twarzy.

- Brałam właśnie zaczęły działać – powiedziała z ulgą – ale jestem strasznie wymęczona – mruknęła zamykając oczy.

- Śpij Kochanie – powiedział czule – zrobiłem Ci kanapki, ale zjesz jak się zdrzemniesz – nie mogąc się opanować pocałował ją w czoło.

- Dziękuję – uśmiechnęła się z wdzięcznością – ale chyba powinieneś iść na zajęcia – westchnęła.

- Chyba żartujesz, że zostawię Cię w takim stanie – powiedział stanowczo – posiedzę tutaj z Tobą, póki nie zrobi Ci się lepiej, a lekcjami się nie przejmuj – Syriusz da nam odpisać – uśmiechnął się lekko do niej – a teraz śpij Królewno.

- James? – mruknęła.

- Słucham?

- Kochany jesteś – przysunęła się do niego i położyła głowę na barku wtulając nos w jego szyję, po czym zapadła w głęboki sen.

                Uśmiechnął się pod nosem i pocałował w czubek głowy śpiącą, rudowłosą dziewczynę.

***

- Autor „Czarniejszej strony Czarnej Magii” nie żyje Albusie – powiedziała głowa Alastora Moody’ego wystająca z kominka w okrągłym gabinecie dyrektora Hogwartu – został zabity wraz ze swoją wnuczką w południowej Albanii – wygląda na Avada Kedavra – dokończył zdawać raport Dumbledore’owi.

- Pojawił się Mroczny Znak? – zapytał rzeczowo dyrektor.

- Nie – odpowiedział auror – Ministerstwo milczy, Minister Magii zamknął usta mediom – za dużo zaginięć i tajemniczych śmierci, tą sprawą mają się zająć członkowie Wizengamotu Departamentu Tajemnic.

                Błękitne oczy Dumbledore’a ze spokojem spojrzały na Moody’ego zza okularów połówek.

- Trzymaj rękę na pulsie Alastorze – powiedział z opanowaniem staruszek – jako przewodniczący Wizengamotu będę na obradach, a wtedy przekażę do Zakonu stosowne informacje – rzekł głęboko się nad czymś zastanawiając – dziękuję za dostarczenie informacji – jesteś szybszy niż sam Minister Magii – uśmiechnął się lekko – a teraz potrzebuję spokoju – powiedział dając do zrozumienia aurorowi, że nadszedł czas aby ten zniknął.

- Będę Cię informował na bieżąco – powiedział oschle Alastor.

- Dziękuję.

                Z kominka błysnął zielony płomień, głowa Moody’ego zawirowała i zniknęła.

                Dlaczego Voldemort zabił autora książki o czarnej magii?

                Czego Nostarius nie zawarł w niej?

                Czego Voldemort się od niego dowiedział?

                Mężczyzna podszedł do okna swojego gabinetu i w zamyśleniu spojrzał na skąpane w zachodzącym, wrześniowym Słońcu błonia.